छाती उस्तै छ

असरल्ल अभावहरु
घाऊहरु, पीडाहरु, गृहयुद्धका चिराहरू,
अझ धेरै बिझेका छन ।
दुखेका छन चहरयाएका छन ।

मित्र निर्दोष हरु मरो देशमा
दिनदिनै रेटिइन्छन
कलमहरु डराएका छन
शान्ति सुरक्षा र न्याय हराएका छन ।

उफ़ यो बर्बरता ?
म बुद्धको देश कसरी भनु?

मानौ यस्तो लाग्छ यतिखेर,
सगरमाथा झुकेको छ ?
स्वाभिमान लुकेको छ ।

मित्र हेर त एकपटक छामेर ,
मेरो जस्तै तिम्रो पनि छाती उस्तै छ,
जहाँ देश दुखेको छ ।

जलिरहेको हाइफा

इजरायलमा भएका अनेकौँ युद्धहरुको साक्षी बस्यौँ हामी तर यसपाली नोभेम्बर महिना इजरायलको तेस्रो ठूलो शहर हाइफाको जंगलमा लागेको आगो मानव वस्तिसम्म फैलदा झण्डै ८० हजार मानिस विस्थापित भए । यसै पृष्‍ठभूमीमा लेखिएको भावना हो यो ।

आँखा अगाडि छ
जलिरहेको हाइफा
जलिरहेको इजरायल

हामी किन यसरी
प्रेम गरिरहेछौ ?
माटोको, खरानीको
र यी अनित्य भौतिक सँरचनाहरूको
र यो पन्चतत्वले बनेको नश्वर देहको ?


तिमीले सधैं भन्थ्यौ
अवश्यम्भावी छ अन्त्य
तर डढेर राख भएपनि
समस्त अवयवहरु
कहिल्यै नजलोस मान्छेको मन

नाचिरहेछन आगोका ज्वालाहरु यतिखेर
निर्ममता पुर्वक इजरायलका छातीहरुमा
जलिरहेछन घर, बनजंगल, बाटोघाटो र उद्यान
केटाकेटी खेल्ने चउर
पढ्ने विद्यालय र मानव सभ्यता .. !

जसरी धोकेबाज प्रेमी
तिरस्कारको आगो सल्काएर जान्छ,
र डढाउछ मनको दरबार
अनि प्रेमका सुन्दर महलहरु
त्यसरी नै
मानवता विरोधी
सभ्यताका दुश्मनहरु,
मान्छे बाँचेको
गाउँ, वस्ती र शहरमा
षडयन्त्रपुर्वक आगो लगाइरहेछन ।

सुन्यौ तिमीले ?
यी साइरनका आवाजहरु,
यी अग्नी नियन्त्रक जहाज र दमकलका स्वरहरु ??
किन लाग्छ मलाई सबैसबै
निरोको एकतमासे बाँसुरीको धूनजस्तो ?

धोति न टोपी

के हुन्छ ?
जुन देशको सरकारसँग
सरकारजस्तो संयन्त्र र स्वरुप
नभएपछि,
राजनीतिक पार्टीसँग
दलीय आचरण, नैतिकता
र प्रतिबद्दता गुमेपछि के हुन्छ ?

के हुन्छ ?
वौद्धिक जमातहरु
आआफ्ना जात, धर्म, वर्ग र क्षेत्रका
वकील बनेपछि ?
गाली गलौजमा उत्रिएपछि,
के हुन्छ ?
संचार मिडियाहरु पक्षधर बनेपछि
मालिकको प्रवक्ता बनेपछि ।

के हुन्छ
राजनीतिज्ञहरु
मानवीय भावना र संवेदनासँग खेलेर
धमिलो पानीमा माछा मार्ने
मछुवारी भएपछि ।

दिनदिनै लेखिन्छन मृत्युहरु यहाँ
पहाडले मधेशलाई धोती भनेपछि
मधेशले पहाडलाई टोपी भनेपछि

न धोति रहन्छ
न टोपी रहन्छ
'धोति न टोपी' नभए
देश के हुन्छ ?

लिमासोल मरिना

ग्रीष्म ऋतुको एक साँझ
आइपुगेको छु निकै पर
समुद्रको किनारै किनार ...

बग्दै बग्दै त्यसरी नै
जसरी बगेको हेर्थें सानो हुँदा कागजको डुंगा,
आगनको छेउको कुलै कुलो
त्यसरी नै उड्दै उड्दै
जसरी उडेको हेर्थें आकाशमा चरा
पंख फिजाएर अनन्त यात्रामा
त्यसरी नै आइपुगेको छु म - लहरिदै लहरिदै
जसरी आउँछ समुद्रको किनारसम्म लहर ..।

यो साँझ र म यायावर !
तिम्रो अव्यक्त प्रेमको वहाव जस्तै
बहदै बहदै आइरहेछन, छोइरहेछ्न र भागिरहेछ्न
सुस्तरी सुस्तरी मलाई
तिम्रो मायाको सुवास बोकेर
यी चंचल हावाका झोक्काहरू .. ।

समुद्रको आँगनमा यो शहर
साइप्रसको लिमासोल मरिना
त्यसरी नै तैरिएको छ
जसरी तैरिन्छ
सपनाको स्वर्ग बादल पारीको देशमा
जसरी तैरिन्छ यो सुन्दर धर्ती र सिंगो संसार
प्रेमीहरूका आँखाहरूमा, कल्पनाका क्षितिजहरूमा

र चम्किरहेछ जहाँ रंगी विरंगी वत्तिहरू
जसरी चम्किन्छ्न तिम्रा आँखाका गुलुबहरू
जसरी चम्किन्छ्न आकाशमा नौलाखे ताराहरू ...

भूमध्यसागरको यो चिसो बतास !
जसरी तिमीलाई छोएर चुपचाप फर्किन्छ मध्यपूर्वतिर ..
भोलि म त्यसरी नै फर्किएर गएपनि
तिम्रो यो सुन्दर सहरबाट

प्रिय मरिना !
तर सधैं रहनेछु म तिमीसँगै
अलिकति मनभित्र सधैँ टाँसिने तस्वीर बनेर
अलिकति हामीले साटेको प्रेम र
अनमोल पलहरूको सम्झना बनेर
र तिमीसँग छुट्नु अघि
मैले लेखेको यो कविता बनेर ....।

बुबाको फोन

कृष्णपक्ष 
विनाशकारी भुकम्प गएको दोश्रो दिन 
बैशाख १४ गते, इजरायल 


मुटुको केन्द्रविन्दु भएर
अविरल अविरल थर्किरहेछ, त्रासको भुइचालो
पहिरो गैरहेछ छातीका गह्राहरूमा देशजस्तै
र ढलिरहेछ्न सपनाका धरहराहरू ।


बुबा फोनमा भन्दै हुनुहुन्छ -
छोरा !
तैले पहिलो पाइला टेकेको
खेलेको, उफ्रेको र तँ हुर्केको त्यो आँगनमा
आज थुप्रिएको छ, खण्डहर भएर हाम्रो सानो संसार
छानोको एउटा सिङ्गै पाखो,
जो तैँले पोहोर पठाएको पैसाले छाएको थिएँ
अनि बार्दली र त्यसका बुट्टे रेलिङ्गहरू
मैले कति दुख र रहरले बनाएको थिएँ
जहाँ बसेर तँ सधैं पूर्वमा हेर्थिस - घाम उदाएको,
उत्तरमा टल्किएको - गणेश हिमाल,
अनि कोर्थिस चित्रहरू कापीका सादा पानामा
र भन्थिस - 'बुबा, हेर्नुहोस मैले धरहरा बनाएँ' ।


कतिबेला भयो,
हेक्का छैन छोरा
केवल घाम उदाएको र डुबेको देख्छु,
र हेक्का छैन कतिपल्ट हान्यो पापी भूँइचालोले
थाहा छैन कतिखेर निदाएँ,
सिमसिम पानीले रुझेको बुढो शरीर बोकेर
त्रासदी र कोलाहलको ताण्डव नाचिरहेको यो खुल्ला चौरमा ।
कतिखेर तेरी आमा निदाइ होली
जो आकासको झरीजस्तै रोइरहेकी थिई,
तिमीहरूलाई सम्झेर - एकपल झिमिक्क नगरी ।


रुझेको छु र पनि तिर्खा लागेको छ छोरा
बेस्सरी तिर्खा लागेको छ र पिउन मन लागेको छ
आशा र राहतको एक घुट्की पानी
कि कसैले आएर सुटुक्क भनिदेओस
बा अब केही हुदैन ढुक्क हुनुस
- सुन्न मन लागेको छ यस्तो मिठो बोली ।


भयको कालो बादल छाएको छ छोरा आकाशमा
त्यस्तो भय, जुन कुनै बेला
यहुदीको छातीमा मडारिएको थियो,
जीवन र मृत्युको अनिश्चितताको भय ।
र त्यस्तो अभिलाषा जिन्दगीको, त्यस्तो जिजीविषा
जो लडाइको मैदानमा गोलीले घाइते भएको
निरिह सिपाहीको मनमा बाँचेको हुन्छ ।


जिउँदै पुरियो पल्ला घरे जेठो
र निदायो कहिल्यै नब्युझने गरी,
मलामी गएर आएको छु,
घाइते छन दर्जनौं मानिसहरू, आइमाई र केटाकेटीहरू
सकेको सघाएको छु अस्पताल पुर्याएको छु ।


यतिबेला सोधिरहेको छु छोरा यो देशसँग
हामीले किन बेच्नु परेको होला ?
युवाका हातहरू परदेशका मरुभूमिहरूसँग
भोक र अभावका रेमिट्यान्सहरूसँग
तेरा पसिना र पौरखहरू
कुन रहरले साट्नु परेको होला ?
बालुवाको घरजस्तै भत्केर जाने सपनाहरूसँग ।


अनिश्चित र अनुत्तरित छन यी प्रश्नहरू
यो विनाशकारी भुइचालो जस्तै ।


बुबाको फोन काटिन्छ ...
पल पल उठ्छ र ढल्छ
सगरमाथाजस्तो भक्कानो छातीभित्र
जान्छ हिमपहिरो र छटपटीको ज्वालामुखी
र हुन्छ मन - पखेटा काटिएको चरा

यो विरानो भूगोलमा
लाग्छ अहिल्यै पखेटा पलाओस
उडुँ त्यहाँसम्म र बाडुँ हातहरू ।
हर्क्युलसले जस्तै थामुँ मेरो घर, माटो र जमीन
छेकुँ कुनै शक्तिले भूकम्पका धक्काहरू
पुछुँ रोगी आमाका आँसुहरू, उठाउँ भकारी र अन्नहरू,
दराज, लुगाफाटा र उहाँका दिनदिनै खाने औषधीहरू
र अँगालु जहान र सानो छोरालाई
जो पालबाट चुहिएको पानीले निथ्रुक्क भिजेर
रातभरि 'बुबु खाने' भन्दै रोइरहेछ र बर्बराइरहेछ जोरोले
'पापा भएको ठाउँमा जाम न मामु' ।


ए सम्बोधन !
कोसँग सोधुँ म यो प्रश्न,
कि किन हिडेर आएँ म यो लामो बाटो ?
कि किन लेखिस मेरो निधारमा परदेश ?
खेतका गह्रा र माटोसँग, हिलो र रोपाईंसँग असारसँग रमाउने मेरो श्रम
किन साट्दैछु म मरुभूमिका यी ताता बालुवा र नूनिला पसिनाहरूसँग ?


ए सम्बोधन !
कोसँग सोधुँ म यो प्रश्न ?

 आवाजमा सुन्नुहोस ..
 

यसरी बेखबर

यो मान्छे मान्छेको अनुहार बाँचेको
समयको क्यानभासमा तेरो एउटा अनुहार
किन छोपिएको छ ?
किन मेटिएको छ ?

किन बेखबर छ तेरो सपनाको रंग ?
उत्सव मनाउने हरुको भिडमा
विजयको खुसीको र तृप्तिको

भन् कृष्णपक्ष
तँ भित्रको मान्छे किन लेख्न सक्दैन
जिन्दगीका कविताहरु ?
एकै निमेषको लागि सहि जो निर्धक्क हासेको होस्
एकै दिवसको लागि सहि जो खुसि खुसि बाँचेको होस् ।

हो यतिखेर तँ एउटा प्रश्न उभिएको छस
लेख्न नसकिएका थुप्रै थुप्रै उत्तरहरूको
केर्न नसकिएका थुप्रै थुप्रै खाकाहरुको
र गाउन नसकिएका थुप्रै थुप्रै भाकाहरुको

संवेदनाहीन नियतिको क्यालेण्डरमा
गते नै नभएको एउटा खालि कोठा
तँ रित्तो रित्तो बाँचेको छस


ए शुन्य संगालेर बसेको क्षण,
ए रात भित्रै हराएको प्रकाश,
ए कालो भुइंमा मुछिएको रंग
ए सधैं उज्यालो हारेको कृष्णपक्ष !

यसरी मौन, यसरी चुपचाप, यसरी बेखबर
यसरी ढुक्क कति बस्छ्स ?

एउटा प्रश्न सोध्न मन लागेको छ
तेरो अराजक देश जस्तै
तँ मनपरी गर्न पाउँछस ?

मन थियो त

मौसमले शरदको उच्छ्वास फेरि बोकेर ल्याएको थियो । निधारमा सेप्टेम्बर लेखिएको अर्को पातो पल्टिईसकेको थियो र खुइलिन पनि थालिसकेको थियो । घुमेर कहिले नथाक्ने समय त्यहिँ थियो । तर पन्छिले छाडेपछि गुँड रित्तो भए झैं दशैं, तिहार, देउसी भैली र घरदेश सम्झनाका मिठा रहरहरुले छाडेको एउटा जीर्ण छातीमात्र मेरो दैनिकीमा मसंग बाँचिरहेको थियो ।

सम्झाउने र बुझाउने अनेकौं बहानाहरु थिए - व्यस्त थिएँ / समय थिएन । समय त त्यहिँ थियो उस्तै, घुमिरहेको सधैंझैं । समय हैन मैले आकाशझैं ठानेको मेरो छातीभित्र मनै पो थिएन । उ त्यो फुत्केर पर भागेको थियो, भागि रहन्थ्यो । कुनै कागजको चंगा, जो तन्कंदा तन्कंदै लट्टाईबाट धागो काटिएर उडिरहेको होस् आकाशमा वा त्यो कागजको डुंगा, जो खेल्दा खेल्दै बालकको हातबाट फुत्किएर बगिरहेको होस् किनार खोज्दै कुनै अथाह समुन्द्रमा ।

इजरायलको पूर्वी जेरुसेलम, जैतुनको पहाड - गत महिनाभर त्यहाँ रहंदा होस् या त्यसै गरि तेल अभिभको व्यस्त शहरमा हप्तौं भौतारिदा होस् यद्यपि कहिले प्रष्ट भईन किन मन म बाट फुत्किएर भागिरहेको थियो ? त्यो मन आफ्नो अधिकारको वस्तु झैं ठान्ने कृष्णपक्ष - त्यो हराएको आभाषले यतिखेर किन आफै बेचैन थियो ?


मन थियो त

मन थियो त
पक्कै हास्ने थियौ
एउटा कलिलो घाम
घुर्की लगाएर, कतै लुकेर रातभर
फेरी बिहान फर्किएझैं
एउटा उज्यालो मुस्कान ।

यो शरद,
यो उच्छ्वास, यो रहर
म तिम्रै बाटो हेरिरहेछु ।

सपना डढेर धुँवा भएझैँ
रंग खुइलिदै गएका समयका बादलहरु
मेरो प्रतिक्षाको आकाशमा
र पोखिईएका छन, झरी बनेर
मेरो आँखाको बलेसीमा

कुनै अनौठो रहरजस्तो त्यो धमिलो क्षितिज
म हेर्दाहेर्दै थाकिसकेको छु ।

मन थियो त,
पक्कै लेख्ने थियौ एउटा पत्र
वा एउटा मिठो कविता
हरफ हरफमा मायाको रंग भरेर
र राखिदिने थियौ आएर सुटुक्क
मेरो सिरानको छेवैमा

या चुपचाप टासिदिने थियौ
मेरो सम्झनाको फेसबुकमा ।

फुर्सद नभएको किन हुन्थ्यो ?
म ठोकुवा गरेर भन्छु
तिम्रो त मनै नभएको हो
खै त्यो छाती देखाउ त ?
त्यो कठोर, त्यो रित्तो, त्यो खालिखालि खण्डहरभित्र
भन कहाँनेर छ मन ?
भन कहाँनेर छ माया ??

नया बर्षको कामना यसरी...

आज यौटा तान्का टासेर सबैमा नया बर्षको शुभकामना दिन चाहन्छु ।

वौद्ध धर्म र जेन परम्पराको प्रभाव तान्काको आत्मा हो । चौधौं शाताव्दी लामो इतिहास बोकेको यो कविताको लोकप्रियताको कसी मानयोशु काव्य संकलनलाइ लिन सकिन्छ, यद्यपि आजपनि यसको चेतना प्रभाव, शक्ति र क्षमताप्रति उत्तिकै विश्वाश छ । नया बर्षको शुभकामना दिने केहि पृथकपनाको खोजि गर्दै म हज्जारौं बर्ष पछाडी फर्किएको छु, "साहित्यको सिमा हुदैन, यो कुनै देशको पनि हुदैन त्यसैले यतिखेर तान्का यहाँ मेरो भएको छ" । कसको/के विधा भित्र्याइस हँ भनेर औंला उठाउनेहरुलाई मेरो रेडिमेड जवाफ । यो तांका कामना हो नया बर्षको, यसको सौन्दर्य जस्तो सुकै देखिए पनि, शास्त्रीय संरचना भित्र लेखिएका यी हरफहरुको प्रभाव सबैको मन मस्तिष्कमा पुगोस र ऋचामन्त्र झैं अनुभूत र ग्रहण होस् ।

यसरी शुरु हुन्छ ....


ए प्रमिथस!
धपक्क भइ केहि
उदायो हेर
अब तिमी खोज्नेछौ
अग्नी हैन उज्यालो ।

मुसोरुपी कुचीले कम्प्युटरको भित्तालाई क्यानभास मानेर कोर्दा यस्तो भयो ।यो चित्र वा ग्राफिक कन्सेप्टसंग तान्काको कुनै प्रत्यक्ष सम्बन्ध भने छैन है :)

कुहिरोले धुम्म भोट

कुहिरोले धुम्म भोट
सिरेटो र सिमसिम पानी
फुस फुस हिउँ बनेर खसिरहेछ
घरको सम्झना
आँखाको गहिरो गहिरो आकाशमा
र पग्लिरहेछ्न तप तप
यो झरी हो कि आँसु हो
बिरानो देशमा मदनहरु रुझी रहेछन ।

ल्हासाको सुन जस्तै
मुनाका उज्याला छायाहरु बोकेर
मायाका एक लहर श्वेत शिरिषहरु
छपक्कै फुलिदिन्छन
फिक्का फिक्का
लुक्याङ तलाउको रंग जस्तो
मनको आगनभरि ।

बाहिर तासिलिङ्गा उपवन
हावामा तैरी रहेछ ।

साग र सिस्नु कति खानु ?
लक्ष्मी! तिम्रो कथा आज पनि उस्तै छ
ठाउ ठाउँ फाटेका अभावका थोत्रा राडीहरु टाल्न
मदनहरु खाडी चाहार्दैछ्न
र चराउदैछ्न भेडाहरु ।

ल्हासा त एउटा कथा मात्र हो तिमीले लेखेको
लाला बालाका आङ ढाक्ने ठिहिरो रहर बुन्दै
ऊन टिप्न कहाँ कहाँ मात्र पुगेका छैनन् मदनहरु?

पखेटा लागेका पंक्षीले
चटक्कै गुंड छाडेझैं
खरको छानो उस्तै चुहिदो छ ।

एकसरो राम्रो लगाउनु
एक मुठी मिठो खानु
ऋणको पोको तिरेर फुक्की हुनु
वा सके धारो र पाटी पनि बनाउनु
कुन ठुलो इरादा छ उसको ?

न पोतालाको सुनको छानो ताक्छ उ
न इन्द्रको आसन नै आँक्छ उ

आमाका आँखाहरुमा
वा मुनाका ओठहरुमा
झिना मुस्कानहरु किन्ने
यस्तै यस्तै सपनाहरुको निष्ठुरी बर्खा
तर उसको सिरानीमा
हरेक रात पोखिईरहेको हुन्छ ।

लक्ष्मी! तिम्रो सानो नेपालमा
हरेक दिन उर्लन्छन
जुलुसका बाढीहरु र बगाउछ्न
नया नेपालको सप्पै खाका रचना

यो अराजक भिड
जहाँ शामिल हुन्छन
मुकुण्डो भिरेका आधुनिक बुद्धहरु
र नाघ्छ्न हिँसा र बर्बरताको पराकाष्टा
र ढाकिन्छ
अशान्ति र अव्यवस्थाको अँध्यारो
देशै भरि

कालो काग भएर
घरको नमिठो अखबार
आएर थपक्क बस्छ
अभागी चेतनाका हाँगाहरुमा
र ठुंग्न थाल्छ - मदनका मथिंगलहरु
जो मानेको चक्र जस्तै घुमी रहेछ ।

यो छुजिक्याङ बगैचा
युतोक स्याँपा र घाँसका सुन्दर गलैचा
अनि सुनको सुनौला सपनाहरु
सप्पै थाति राखेर
मदन, त्यो बासी घर
यतिखेर फर्कन्न भन्छ ।

जहाँ ओइलाएका छन
हासो र खुसिका फूलहरु
र ढुसी परेका छन
जीवनका संकेतहरु
उ किन यस्तो सोच्छ?
पलायनको एउटा बैरागी तगारो
उसको बाटो छेकिरहेछ ।

घरको मायापनि
के विहानको हुस्सु जस्तै हुन्छ?
घाम फैलिदै आएपछी
लुसुक्क अलप हुने
मनका पाखाहरुबाट

चुहिए पनि, फाटे पनि
अँध्यारैले ढाके पनि
घर त आफ्नै घर हो
ए कोहि भनिदेउ न उसलाई
आमा साह्रै बिरामी छिन ।

"भैसीहरु हिलो खेली रहेथे -
रात रातभरि राजनीतिका,
यस्तो सपना कसरी शुभ हुन्छ?
कतै फैलिन्छ कि महामारी
लघार्छ कि जम्मै गाउँ
चाहिएन सुन बरु बुच्चै बसुँला"।

मुनाले नजाती सपना देखिन ...
कति बस्छौ कुरेर मदन,
कुहिरोले धुम्म भोट?

यो कहाली लाग्दो बर्खा
आंधीबेहरी जस्ता दिनहरु
चुहिने छानो
भत्किएको पाखो
देउसी खेल्न यसपालिको तिहार,
के तिमी आउदैनौ मदन?

तिम्रो शहरमा अचेल

आज फेरी आएँ लौ, अर्को एउटा जेपिटी टासो लिएर । मूल कविता लेख्दै गरुँला , तर अहिलेलाई यही टाँस्न मन लाग्यो, त्यसैले जेपिटी भन्या... कारण ? कारण छ - कविता सुनाउन कार्यक्रम जाँदा वातावरण देखेपछी ट्वाक्क फुरेको .. ।

हितैसी मित्रहरुका सुन्दर पोस्टहरु आ आफ्ना ब्लगहरुमा चम्किरहेका छन । आफुचाहिं केही हप्ता अलि बढी नै व्यस्त भइयो र यो क्रम अगस्त महिनाभरि चल्ने तीव्र सम्भावना छ । वायरलेसरुपी चोर कनेक्सनले बेला बेला इन्टरनेट चोर्न नसक्नु, ड्युटीमा काखे निषेधित हुनु जस्ता पापी नियमहरु थपिनाले यस्तो भा' हो ।

खैर छाडौं अल्छीका बहाना कति छन कति...भनि साध्य छैन । त्यहि पनि पाठक {;)}वृन्दहरुलाई निराश नहुन अनुरोध गर्दछु :D ।

म बसेको प्रवासमा विभिन्न खाले नेपाली कार्यक्रमहरु भै रहन्छन, सामाजिक, सांस्कृतिक तथा राजनीतिक । विदेशमा रहेका नेपालीहरुमा यसरी सामाजिक चेतनाको विकास हुनु, बिभिन्न संघ संस्था हरुको स्थापना हुनु वा कार्यक्रम गरिनु आफैंमा सकारात्मक हो।

हुन त यस्ता आक्कल झुक्कल गरिने सुस्ते कार्यक्रमका के कुरा? नाचघर (डिस्को) र मदिरालयमा हरेक साँझ हुने मस्ती र धुम अनि चर्काचर्कीले हाम्रो "खास" परिचय गराएकै छ ।

यसपाला ढिलै भए पनि भानुभक्तलाई सम्झने सानु कार्यक्रम राखियो, कार्यक्रमभरि टिकट काटेर हेरिने सांस्कृतिक साँझ र पोइसो तिरेर नाचिने डिस्कोको "भरिभराउ" सम्झना आइह्यो ।

अनि कार्यक्रम मै एउटा कविता कोरियो ।


तिम्रो शहरमा अचेल

निधारभरि पसिना
आगो जस्तै बलेको सुर्य
मध्यदिनको यो प्रचण्ड गर्मी

शान्तिको -एउटा प्यासो वटुवा
एक अन्जुली पानी पिउने
कुवा खोजिरहेछ - तिम्रो देशमा ।
मानौं बालुवा जस्तै उसको छातीमा
युगौंयुगको प्यास अल्झिएको छ।

रम्घा जस्तै कैयौं गाउँहरु थिए
जहाँ रहरलाग्दा सपना बोकेका घांसीहरु हिड्थे
उकाली ओराली गर्ने थकित यात्रुलाई
पाटी र चौतारा बनाउदै ...
कुवा खनाउदै ...


खै त आज ?
किन अतृप्त यतिसारा प्यासहरु?
किन सुकेका जरुवाका मुहानहरु?

भानु के तिमीलाई थाहा छ?
अचेल हसिया भिर्ने घासीहरु घास बेच्दैनन,
यौवनको वल, रगत र पसिना बेच्न मुग्लान पस्छ्न
या बन्दुक भिरेर जंगल ।

ती फर्कदैनन गाउमा
र खनाउदैनन कुवाहरु,
जहाँ चिसो पानीको मूल बोकेका
आँत हरहर हुने घाँसे कुवाहरु
सुकिसकेका छन
खडेरीको खेत धाँजा फाटे झैं ।

शव्दहरु काव्यमा बुनिएर
सुरिलो भाकामा गुन्जने
कुनै साहित्यिक डबली छैन अचेल,
भानु तिमीलाई म कहाँ बोलाउँ?

तिम्रो शहरमा अचेल
रामायण पढ्ने जोकर हुन्छन,
उपेक्षित छ नेपाली भाषा,
घासीको कुवा जस्तै सुकेको,

नत्र किन हुन्थे यति थोरै तिमीलाई सम्झनेहरु,
किन हुन्थ्यो तिम्रो जन्म जयन्ती साँझ
यतिसारो सुनसान ??

यी हेरत,
तिम्रो श्रद्धा मनाउने कार्यक्रम
के कुनै डिस्को जस्तो भरिलो छ त?

ब्लगर

मिठो सपनाले
चटक्कै छाडेको
रित्तो रित्तो विपना जस्तो
या उदास उदास रातजस्तो
एउटा विरही मन
घोरिएर अक्षरपाटिमा*
तर लेख्न खोजिरहेछ
केही घामका कथाहरु ।

समयका दुर्गम वगरहरुमा
छाप्दै पाइलाका डोबहरु कतै
वा छाडदै यात्राका अनुभूतिहरु,
कम्प्युटरको भित्तै भित्ता ....
घाम डुबेपछिको साँझ जस्तो
एउटा यात्री मन
तर अनवरत हिडिरहेछ
कहिले नटुंगिने बाटैबाटो ।

कसैले नदेखे जस्तो
वा देखेर नपढे जस्तो
वा पढेर नबुझे जस्तो
शिशाकलमले कालोपाटीमा धमिलो धमिलो
उ केर्दैछ अस्पष्ट केही -समाजको गीत भन्दै
अगम्य गामको अनौठो लोक भाका जस्तो
तर उसलाई लाग्छ -उसका गीतहरु
सबैले गाउनेछन -पालै पालो
र सुनिनेछ्न सुदुर गाउँ सम्म
इन्टरनेटको जालै जालो .....

भोगाईका आँसु र हासोहरु
पिडा र खुसिहरु
र घुम्तीका रमाइला बयानहरु ...
उ पोखिने कुनै सिमा छैन,
उ लेखिने कुनै बिषय छैन ।

वेशिर्षकका उसका अमुर्त कला बुझ्न
तिमी उसंगै दुख्नु पर्छ -कुचीहरुको घातै घात
र उप्काउनु पर्छ पुराना पुराना पत्रहरु
अदृश्य ढुंगाका काप कापमा जो चेपिएका छन
क्यानभासहरुको खातै खात ।

नियतिमा ड्याम्मै "कालो" लेखिएको
फुटेको अभागी निधार बोकेर
बेथिति हाँसी रहेको - समाज र सभ्यताको चित्र
सबै भन्दा धेरै पटक कोरेको छ उसले
अनकन्टार जंगलका पातहरुमा ..

गहिरो गहिरो
इनार भित्र कराउनु
वा पर पर सम्म सुनिनु ती आवाजहरु
तर के अर्थ अवोध्य गुन्जनहरुको?
वा चौबाटोमै चर्को स्वरमा बर्बराउनु
र कसैले नसुने झैं हुनु उसका पाँडे गालीहरु ...

यद्यपि
आक्रोशले च्याँठ्ठिएझैं
एउटा सद्दे पागलमन
शव्दहरुको ढोल पिट्दै,
विरोध र खबरदारी लगाउदै हिड्छ
अराजक समय विरुद्ध
मान्छेहरुको जंगलै जंगल ....

ए को हो त्यो ?
काखे* अगाडी झुली रहेको
आफ्नै धुनमा मस्त मस्त ....।




शाव्दार्थ:
अक्षरपाटी -किबोर्ड
काखे -ल्यापटप
;)

धमिला राता दागहरू

कल्पनाको निलो सगरतल
इन्द्रेणी रंगका यी प्रसूनहरु
मलाई घामको झुल्को जस्तै लाग्छन
म हेरी रहन्छु ।

तेल अभिभ केन्द्र नजिकैको यो सानो शहर, सानो वस्ति डीजिन्गोफ़, हरेक विहान जसले पश्चिमतर्फको भू मध्यसागरको सामुद्रिक आद्रता र पूर्वको न्यानो घाम एकैसाथ महशुश गर्छ। प्रभात संगै उदाउछ मेरो झ्याल पनि, जहा निलो आकाश र कंक्रीटको अपार जंगलले भरिएको अजब दृश्य नचाहेरै पोखिइसकेको हुन्छ । सुन्दर डिजाइन र वास्तुले सजिएका यी आलिशान महलहरु गगन चुम्न उद्यत भएझै क्षितिजपर सम्म यस्तै एकोहोरो फैलिएका छन ।

झ्यालमा टांगिएको एकतामासको दृश्य पर क्षितिजतिर हेर्छु अनि घर सम्झन्छु हिमाल पहाड़ र खोलानालाहरु.....। प्रकृतिको त्यो तरंगमा क्षणभर हराउदा जून अतुलनीय सुखद अनुभव हुन्छ,त्यो अन्य सबै आयातित खुसी र भौतिक सुबिधा भन्दा मिठो चोखो र आत्मीय हुन्छ, लाग्छ कल्पनाका तिनै डुबुल्किहरु मेरा जिउने आधार हुन।

सागर किनारका वगरहरु, सर्लक्क उठेर घरहरुको घना जंगलमा अनुवाद भएका मात्र छैनन, मान्छेका बिचार र भावना पोखने मंचहरू, मनको कुरा बाड़ने मेला र चौतारीहरु कम्प्यूटर भित्र सांघुरिएदै गएका छन, यद्यपि सल्लेरी पाखा कै तृष्णा मेटिने गरि ठाउं ठाउं मनोरम उद्यान, पार्कहरु पनि बनेका छन र सागरका छालहरु पाइपको अन्तरकुन्तर बाटो भएरै पनि शहरको भित्री उपवनमा संगीतमय झरना र फोहोरा बन्न आइपुगेका छन। यो शहर जहाँ मान्छेले प्रकृति र प्राविधिको संयोजन गरेर यसरी सजाएका छन मानु कुनै शिल्प कुचिकारका रेखा र रंग हरुले क्यानभास् सजिएको हुन्छ प्रत्यक शहर बाटो घाटों पार्क र घर अनि कोठाका भित्री तह सबै सबै योजित कलात्मक र सुन्दर ......।

सबेरै कसैले फोन गर्छ "ओ राजनितिक कवी के छ हालखबर?"
उसले भर्खरै मेरो एउटा ग़ज़ल पढेको छ फेसबुकमा ।

विगतमा मैले मेरा धेरै रचनाहरुमा श्रृंगार र प्रेम भन्दा क्रान्ति वा राजनीतिलाइ अली बढ़ी नै उठान गरेको थिए, त्यसो त मध्यपूर्वको यो रणभूमिमा बसेर लेखिएका मेरा प्राय सबै लेख रचनाहरु युद्धकै सरोफेरोमा केन्द्रित छन । त्यसैले उ शतप्रतिशत गलत चाहि थिएन। देशको स्थितिले भित्र वा बहिर प्रत्यक्ष/परोक्ष प्रभाव पारेकै हुन्छ र मेरो साहित्य यसबाट अछुतो कसरी रहन सक्छ, भनेर उसलाई सम्झाउने कोशिश गर्छु। हैन ग़ज़लमा सौंदर्य र प्रेम मात्र सुहाउछ, कोमलता मात्र सुहाउछ उसको ठम्याइ छ ।

अब मैले देखाउन भए पनि अराजनीतिक विशुद्ध केही लेख्नै पर्छ।

तैपनि भन्छु -नेपालको अविरल गाईजात्रा र वितंडाको त कुरै नगरु! देखेका छैनौ टुडिखेलमा घोडेजात्रा देखाए झै यहाँ कसरी बेला बेला आकाशको विशाल रंगशालाबाट क्षेप्यात्र र युद्धक विमानको संहारकारी जात्रा देखाउछन? र शत्रुको नाश गर्यौ भन्छन ?

को हो मान्छेको शत्रु ?

अली अगाडी मैले धाइबाको ढकमक्क काठमांडू शीर्षकको संप्रेषण पढेको थिए एउटै कुराको वाक्क दिक्क लाग्दो विषयलाइ पनि अली पृथक दृष्टिकोण बाट चियाउदा यदाकदा त्यो सुन्दर पनि हुन्छ म अलीकती प्रभावित भएँ ।

त्यसो त म नियमित ब्लग लेख्दिन , कार्यव्यस्तताका धारिला समयहरूबाट आफुलाई जोगाएर फाटफुट कविता ग़ज़ल कोर्छु .त्यसमा पनि कहिलेकाही वरीपरी शास्त्रीय फ्रेम र मीटर लिएर घुमिरहने केही साथीहरुदेखि डर लाग्छ । युद्धभूमिमा बसेर घुमिफेरी त्यही युद्धकै कुरा, संघर्ष, वेमेल र विसंगतिका कुरा कति लेख्छस? कति धुवाउछस आगोको गन्थन, कहिलेकाही फुलको कुरा गर, प्रकृतिको कुरा गर --मलाई धेरैले सुझ्याएका छन ।

आज त्यस्तै केही कोर्न चाहे तर सकिन, पुरानै धंगधंगीले पराजित गर्यो, र फेरी हारयो मेरो सिर्जना !

---

---

धमिला राता दागहरू

आशाको किरणहरु छरिरहेको
न्यानो घाममा बसेर
एकदिन मेरा कल्पनाहरुलाई मैले
सगरको विशाल तलाऊमा सयर गर्न दिएँ
र हराएँ वादल पारी पारी सम्म ...

सगरमाथाको उचाइमाथि पुगेर म टक्क रोकिन्छु,
र नियाल्छु- नदी नाला हिमाल पहाड़ र हरिया जंगलहरु,
लेक, बेसी, मैदान, वगर, किनार र सागरको गहिराई,
र अनुभूत गर्छु धरती, नभ, ब्रम्हाण्ड र प्रकृति।
सधै झै यसपाली नि मौसमले बाह्रमासे थुंगाहरु लिएर आएका थिए
मेरो दृश्यको आँगन भरी भरी
प्रकृति फक्रिएको थियो ।

खेत बारी, मान्छेले कोरेको माटो अनि बाटो
र उसले गाएको गीत, अहा! कति धेरै सुहाएको
प्रकृति संगको उसको आत्मीयता र उसलाई प्राप्त
यी अनमोल खजाना र उपहार
शायद ईर्ष्यालु भएर मनमनै मैले भने
मान्छे तं कति भाग्यमानी ?

हो यहिबेला आज
मात्र यो पल, धर्तीको छाती माथी
रगतको सांध कोर्न हिडेका
अन्त्यहिन जुलुशको कुरा गर्न मन भएन
विद्रोह र समर्थनका रयाली,
सैनिकका जत्थाहरु, विध्वंसकारी ट्यान्कका लाम
वा गंतव्यहीन दिग्भ्रमित संवत्सरका लश्करसंग
केही गुनासो गर्न मन भएन
हो आज म वहारमा रम्न चाहन्छु ।

रगतको प्यास बोकेको
तिम्रो राजनितिक रणभूमि र
रुखो माटो संग र
हरघडी विश्फोटनको आवाज़ले तर्सन अभिशप्त
तिमीहरुसंग पनि मौसम अनि प्रकृति
कहिल्यै उदासीन भएनन ।
बरु क्षेप्यास्त्र र युद्धक विमानहरुको पृष्ठभूमि
निलो आकाश पारी
फेरी आशा र उमंगका क्षितिजहरु उघारीरहे
उब्जीरहे अन्नहरू, भरिई रहे किसानका भकारीहरु ,
तिमीले कैद पारेको गमला मै सही
फुलिरहे खुसीका फुलहरु ।

हो भाचिएपनि, चुँडिएपनि प्रकृति पलाउँछ
प्रकृति आशा हो,
म त्यही लेख्न बस्छु ।

सागरको लहरसंग खेलि सकेर
समथर तराईबाट उक्लँदै पहाड़का थुम्काहरु
र ठोक्किदै हिमालको चिसोपना सँग
निरन्तर बगि रहने यी चंचल हावाका झोंकाहरुको कुरा गर्छु
जो कहिल्यै भन्दैनन
म दुखेँ --बारूदको पिरो गन्ध संग मिसिएर .
वा म घाइते भएँ --राँको र टायरका धुंवाले ।

ए मान्छे ,
म आज रक्ताम्य गह्रारुको कथा बिर्सिन्छु,
र लेख्छु भन्छु -जस्माथी क्रान्ति जस्तै एक एक गर्दै
छपक्कै उम्रिएका सुन्दर फुलहरुका कुरा,
पहेला टुसाहरुका कुरा र हरिया मुनाहरुका कुरा,
अनि सधै उत्साह बोकेर उदाउने प्रभातका कुरा ,
जसले मेरो आँखाको गुलुबभरी स्वर्णिम रंग पोतेका छन ।

कल्पनाको निलो सगरतल
इन्द्रेणी रंगका यी प्रसूनहरु
मलाई घामको झुल्को जस्तै लाग्छन
म हेरी रहन्छु ।

धेरै पछि पृथक मुडमा
फूलको सौंदर्यको बयान गर्न खोज्छु
ती नदी पहाड़ र हिमालका चित्र कोर्न थाल्छु
मनको आँखा भरीभरी
रंगाउन चाहन्छु प्रकृतिको रंग मेरो कवितामा ।

हठात
स्वप्नभंग भए झै अनायास झस्कन्छु,
कानैमा बज्रिएको चर्को नाराबाजीको कोलाहलले
खै कहाँ कहाँ बाट मेरो निलो क्यानभासमा
राता र धमिला रंगहरु बेढंगले लत्पतिन्छन ।

खै तेरो देश ?

नाघ्दै भूगोलका नक्शाहरू
छिल्चोल्दै राष्ट्रका सीमानाहरू
बेहिसाब तन्न्नेरीहरू यहाँ
मुगलान पसेका छन
हराएका सपनाहरू संगाल्न

म त्यही युवा प्रतिनीधि
जो युगीन परिवर्तनका आयामहरू भित्र्याउने
भ्रमको रेखा कोरिरहेछ ।



विरानो प्रवासको व्यस्त परिवेशबाट
सधै सधै चियाएर हेर्ने गर्छ ऊ
कतै खुलेको छ कि मेरो देशको आकाश
कतै देखिन्छ कि मेरो देशको छाया ?

उसलाई पनि यसरी - अरुकै घरमा
दोश्रो दर्जामा उभिन कहाँ मन थियो?
कहाँ मन थियो अरुकै पहरेदार, खेताला वा स्याहारे हुन?
कहाँ मन थियो प्रवासलाई आफ्नो भन्न ?
तर भोक प्यास र अभाव,
अव्यवस्था र वेरोजगारी,
भावनाहरूभन्दा धेरै गहिरा हुन्छन्
हो त्यही विरुद्ध संघर्षको पाइला हिड़दैछ ऊ ।

पलायनवादको संज्ञा दिनेहरू सुन !
भोकको वहानामा ऊ कसैसँग भीख माग्दैन
प्यासको बहानामा ऊ मान्छेको रगत पिउदैन
जाड़ोको वहानामा ऊ सल्काउदैन आफ्नै झुपडी
न ढुकुटी हत्याउन फुटाउछ भाइहरूलाइ,
अभावको वहानामा ऊ बाटोघाटो, माटो र नदीनाला बेच्दैन ।

यदि यही वहानामा
घर छाडनु गलत हो हो भने
म त्यही गलतहरूको प्रतिनीधि
यद्यपि जसभित्र माटोको माया सागरमाथा जस्तै हुर्किएको छ
जसको चेतनाको आकासमा राष्ट्रप्रेम चन्द्र र सूर्य जस्तै स्पष्ट छ ।

कहाली लाग्दो नियति बनेर
परदेश बिझेको बेला उसका वर्तमानहरूमा
भो नसोध खै तेरो देश ?
भो नसोध खै तेरो परिचय ?

जापानी होचा पहाड़का गर्तहरूमा
जम्मू कश्मीर, मलायका जंगलहरू र खाड़ीका ताता बालुवा
वा अफगानिस्तानका मरुभूमिहरूमा
उसले आफूलाई कतै हराएको धेरै भैसक्यो
गोरखाको परिचय कोर्दै भूगोलको कुनाकुना
जंगल जंगल क्याम्प राखेर बहादुरी देखाउने म त्यही लाहुरे प्रतिनीधि
जो इतिहास लेख्दै मरुभूमि र जंगलहरूमा
राष्ट्रियताको परिभाषा खोजिरहेछ ।

देश भन्नु मन रहेछ
घर भन्नु मन रहेछ
माया भन्नु मन रहेछ
भो नसोध खै कहाँ छ तेरो घर ?
भो नसोध खै तेरो देश ?


उसले जरुर भन्न सक्छ पहाड़ जत्रो विशाल मेरो मनभित्र
त्यही मन भित्र अटाएको छ सबै सबै उसले, यसबेला ।
तर उसलाई थाहा छैन मन उसँग छ कि छैन?
मन र माया कंप्यूटरको स्क्रीन स्क्रीन चहार्ने यो युग
जसले आसू पिएर झूठ हास्न सिकाएको छ
जसले मन बाधेर कृत्रिम जिउन सिकाएको छ
म त्यही युग को प्रतिनीधि ।

पुराना समयका धागोहरू बटुल्दै
मन सम्झनाका जालहरू बुन्छ
मन सम्झनाका जालहरूमा अल्झन्छ ।
सम्झनाहरू संगाल्नु यो भ्रम हो,
म त्यही समझनाहरूको प्रतिनीधि,
म त्यही मनहरूको प्रतिनीधि,
जो भ्रम बाचिरहेछ ।

मन
अब त धेरै भयो नडुलेको
लेक बेसी मेला र हाटबजारहरू
धेरै भयो नगाएको चंचल हुदै
रोदीका लैबरी र झ्याउरे भाकाहरू ।

गतेहरू चिनो लाउदा लाउदै चाडवाडका
आँखा क्यालेंडरका पत्रहरूमै अल्झन्छ
जब मानेभंज्यांङमा रोटे पिङ घुम्न थाल्छ
जब सयपत्री मखमली फुल्न थाल्छ ।
जब देउसी भैली र मादलको स्वर पारी गाऊंसम्म सुनिन्छ
उफ़ समय किन यसरी विवश भएको? उडेर मन त्यही जाउँ भन्छ।

जब रोपाई हुन्छ असारे भाका गुन्जन्छ
र नाच्छन दौतरीहरू सोरठी, मारुनी र पुर्सुंगे बनेर
हो ऊ यहीनेर टुक्रन्छ ।

चाडवाड र दौतरीका यादहरू मात्र हैनन
अरु धेरै कुरामा उसको छाती पोल्ने गर्छ ।
जब भोक प्यास र अभाव दुख्छ देशमा
हिमाल दुख्छ, मधेश दुख्छ, राजधानी नजिकै चेपांगको प्रदेश दुख्छ
बाढीपहिरो वा खडेरीजस्तै राजनीति, गृहयुद्ध र तिनका अवशेष दुख्छ ।
महेशपुर सुस्ता र कालापानी दुख्छ ।
उसको छाती पनि बिझाउछ

हो जातीय स्वाभिमान बाँचेको
म त्यही छातीहरूको प्रतिनीधि,
म त्यही छाती बोकेर हिडेको मान्छे,
जहाँ मेरो सिंगो घर मात्र हैन
हिमाल पहाड र तराई पनि अटाएको छ..

भो नसोध खै कहाँ छ तेरो घर ?
भो नसोध खै तेरो देश ?

माइली नाना

एक छलांग
रगतको रातो छाल
आँखै अगाडि छल्किएर बग्छ
स्देरोत, अस्कोलोन, अनि जेरुसलेम शहर भरिभरि
रकेटका घातहरू दुख्दै जान्छन

अनि तिम्रो देशको धर्म
तिम्रो देशको समाचार
तिम्रो देशको साहित्य
तिम्रो छातीभरि भातृत्व माथि बिरोध सल्काउछ ।
र तिम्रो आँखा भरी भरी आगोका कोपिलाहरू उमार्छ
र तिम्रो देश इजरायल आगो जस्तै रापिदै जान्छ ।


बिस्फोटनसँग तर्सिएर
फेरि अर्को जागीर खोज्दै भौतारिएकी हाम्री माइली नाना,
गाजा र पश्चिम किनारमा
रगत को हिसाब किताब गर्नु लम्किएका
तिम्रा सैनिक जत्था र ट्यान्कका लश्करहरू हेरिरहेकी छिन ।

बी टू भीषा र अनिश्चिताका गहिरा चोटहरूमा
उनी इराकको आतंकमा मारिएका भाइहरू सम्झिन्छिन,
हाम्रै अनीता तामांग र कुवैतकी डोमा शेर्पालाई सम्झिन्छिन,
हाम्रो नियतिले यस्ता कथाहरू लेख्न
कहिले छोड्छ हँ ?

परदेशी हुनुको पीडामा
प्रवास यसबेला हाम्रो स्वीकारोक्ति बनेको छ ।
अरबका खाडी र मलायाका जंगलहरूमा मात्र होइन
भूगोल्का रेखा रेखाहरू छिचोल्दै,
हामी अभाव र आवश्यकता बिरुद्धका संघर्षहरू रचिरहेका छौं ।
वर्षों देखि समयको अस्वीकृत इतिहासमा
बहादुर लाहुरेवा परदेशीको विवशताका कथाहरू लेखिराहेका छौं ।

जब विदेशको बिरानो पन,
हाम्रा चेतनाहरूमा,
समझानाका चोटहरू बनेर बिझाउने गर्छ ।
विकासको आतंकले त्रस्त नगरहरूबाट
युगौं देखि सदियौं देखि,
घरको समझाना बिझेका हामी सीमाहीन प्रवासीहरू
सम्बेदनाहीन मान्छेहरूको व्यस्त भीड़बाट
अपनत्व र आत्मीयता खोजिराहेका हुन्छौं ।
राष्ट्र र राष्ट्रियता खोजिरहेका हुन्छौं ।

तिम्रो मृतसागरमा
हामी मृत्युका सुशुप्त इतिहास र कथा ब्यथा
खोतल्न आएका होइनौं ।
न त यी बगरहरूमा लुकेका
प्यालेस्ताइनका प्यासहरू अनुभव गर्न नै ।

कति हामी
जहि तहि मान्छे दुखेको घाइते परिवेशको बयान गरौं ?
कति युद्ध बारूद र सैनिकका कथाहरू सुनाऊं ?

आऊ प्रवासको आँगनबाट आजैदेखि
देश नभएको भावनाको कुरा गरौं

आऊ कुरा गरौँ रहरहरूको
अभाव, भोक र तिर्खाहरूको
हामीले जोहो गरेका अन्न र वस्त्रहरूको
र हाम्रा नानीहरूको,
जो पुस्तक च्यापेर विद्यालय जादैछन

आऊ बिर्सौं हामीले पोखेका पसिनाका वहावहरू
र एकैछिन मुस्काउँ सपनाहरूसँग ।

तृप्ति र प्यास

तृप्ति र प्यास

मित्र ,
तिम्रो मृतसागर मा
म मृत्यु को कथा सुन्न आएको होइन
न ता यी बगर हरुमा लुकेका
प्यालेसताइन का प्यासहरु
अनुभव गर्न नै ।

तिमी भन्छौ यो प्यास कहिले मेटिंछ?
भो नसोध

तृप्ति र तृष्णा का परिभाषा हरु
तिम्रो युद्ध्मा यतिखेर आफैसंग अर्थहिन् बनेका छन ।

बलुवाले होइन
युद्ध को ताप ले मरुभूमि बनेको
तिम्रो देश को फोस्रो माटो
अझै पनि प्यासी नै छ ।

जसको प्यास मेटन तिमीले
केवल रगत मात्र चढायौ ।

हेर त
मरुभूमि भने सधे सधे
प्यासी नै रहिरह्यो रहिरह्यो ।



प्रतिभानेपाल.कम का लागि कृष्ण थापा